Her film bir ideoloji taşır. Buradan yola çıkınca da her film siyasal eylemdir. Rahatlık içinde çevre değiştirmeye ve az masrafla gerçeklikten kaçışa olanak veren salt oyalayıcı sinemanın savunucuları da kurulu düzenin az çok bilinçli bekçi köpeklerinden başka bir şey değildirler.
Elektronik müziğin depdeğişik bestecisi, tarih denen kavramın hakkını veren Pierre Henry, edebiyatın demirbaşlarından yola çıkıp, punk rock ve anarşizme, saykodelik nağmelerden acousmatism'e, 1960'lardan bu yana değişen müziğin tüm katmanlarına dair etkisi olan bir müzik kahini.
Virginie Despentes’ın 16 Ekim 2020’de Centre Pompidou’da okuduğu metni. Tarihin ve insanlığın anlatısını değiştirme zorunluluğu üzerine.
Asya Sinema Manifestoları Serisi'nin ilkinde 1980'li yıllar sonunda Tayvan'da devletin milliyetçi politikasıyla fazla yakınlaşanlara karşı sinemacıların karşı çıkışını aktarıyoruz.
Karanlık Galiçya, din ve ailenin şiddet sekanslarından filizlenmiş analog sesler.
Söz Gayl Jones’da. Cervantes’i İspanyolca, Chaucer’ı orta çağ İngilizcesiyle çalışmış Jones, annesinin tutkuyla anlattığı hikayelerin doğurduğu romanlarına, metinlerine dair konuşur gibi yapıyor.
Ben karakterlerimi, onlara ilişkin daha sarih ipuçları veriyor olduğundan, elimden geldiğince Poe’nun yazdığı haline dayandırmaya çalışırdım. Bunlar korku filmleri değil, Gotik masallardı.
Hanne Orstavik ve Sevgi, metin eski, mesele hâlâ mevcut.
“Başlangıçta söylenen her şey başlangıcın kendisinden daha iyi söylenmelidir.”
![[Futuristika!]](https://i0.wp.com/futuristika.org/wp-content/uploads/2020/10/futuristika_f_logo_250_s_s.png?fit=250%2C250&ssl=1){kind=logo}
![[Futuristika!]](https://i0.wp.com/futuristika.org/wp-content/uploads/2020/12/futuristika.png?fit=3750%2C938&ssl=1)
