Geriye çekirdek aile mütevazılığı kalıyor. Eskiden olduğu gibi ne büyükanneler, büyükbabalar var ne de geniş bir aile…

T: Çocuklar, toplumdaki her yetişkinin her bir çocuğun yetiştirilmesine yardımcı olmaktan sorumlu olduğu bir komünde yetiştirilmeli.

D: Şehirleşmenin bu devasa izolasyon kültüründe büyüdük…

Şehirleşme, ama aynı zamanda banliyöleşme. İspanya’da birçok şehirde birkaç blokta bir park vardır; tüm jenerasyonların düzenli olarak takılabileceği, bir tür toplanma merkezi. Bu şehirler banliyölerden çok daha az yabancılaşmış görünüyor.

T: Rohnert Park’ın aslında ülkedeki ikinci “tasarlanmış” şehir olduğu anlatılır. Haritada şöyle bir bakarsan, bir merkezi yok. Şehir merkezine en benzeyen yer, birbirine bakan iki alışveriş merkezinin olduğu bir şerit. Kaldırım yok ve meydana en benzeyen yerde de bir park alanı var. Ama burada durup konuşmana izin verilmiyor, bu yüzden dükkânlara dalıyorsun. Tabii bir şey satın almadığınızı anladıklarında, bir güvenlik görevlisi gelip size gitmenizi söyler. Çok dışlayıcı. 

Rohnert Pork’ta yaşıyorsanız, pratikte televizyondan başka bir şeyiniz yoktur.

Sosyal dönüşüm çabalarının birçoğu pek uzun sürmüyor… Neden sizce?

T: Bir sürü iyi hareketlenme de var, ama sonra medya onları çarpıtıp tamamen farklı bir şeye dönüştürüyor. Her şey sulandırılıyor.

D: Hippi devrimi bunun iyi bir örneği. Medya şovuna dönüştüğünde artık her şey bitmişti. Punk sahnesine bakınca da…

A: Green Day ve Rancid falan derken orası da sulanıyor. Popüler, moda bir söylem haline geliyor.

D: Medya, hangi hareket olursa olsun, onun özünü fikirlerinden sıyırıp atıyor. Başlangıçtaki mesaj “Acı çekiyoruz. Yardım için inliyoruz. Bir şeye ihtiyacımız var. Toplumsal değişim istiyoruz” bile olsa medya bunu alıp paraya çeviriyor.

T: “Tatlı” bir şeye dönüştürüyor.

A: Alçaltabileceği kadar alçaltıyor; ardından her zamankinden daha kudretsiz hale geliyoruz.

T: Televizyonda bir zamanlar sempati duyduğum birilerini her gördüğümde incinme sebebim de bu. Mesele kişisel olarak kendilerini satmaları değil, içtenlikle inandıkları şeyin metalaştırılması. 

Medyanın işleyiş tarzı da bütünüyle bu; kişisel fikirleriniz ne olursa olsun, bir meta haline gelirsiniz. Bir yandan da “Ben sadece mesajımı daha geniş bir seyirci kitlesine iletmeye çalışıyorum” dersiniz… 

A: Temel bir mesele bir şeyin metalaştırılmasının onun bütün gücünü kaybetmesi anlamına gelmesi. Kadının objeleştirilmesi, örneğin; kadınlar televizyonda anlamlı bir şey söylemek ya da duyulmak için var olmazlar hiç… bir “şey” olarak var olurlar.   

T: Punk topluluğundan öğrendiğim şey, varlığının kökenine kadar her şeyi sorgulaman gerektiğiydi. Sana öğretilen her şeyin, dünyadaki her şeyin nedenini düşünmen ve sorgulaman gerek.

D: Bir şeyleri hızla kabul eder, düşünmez ve sorgulamazsanız kendinizi “canlı” olarak da kabul edemezsiniz.

A: Ama ben her zaman öyle yaptım: bir şeyleri sorgulamayı unuttum. Bize sorgulamak hiç öğretilmez. Daima başına gelen şeyler için tetikte olmak da zordur; sorgulaman gerekir.  

D: Örneğin, tüm hayatlarını sorgulayarak geçiren insanlar vardır… bazı araştırmacılar… Noam Chomsky, her zaman bir araştırma halinde ve yine de işi hiç bitmemiş gibi hisseder. Savunduğu şeylerden biri de bilginin bütün toplum düzeyinde yayılmaya başlaması.

T: Şuna benzemiyor mu? Yabancı bir şehirdesin ve punk gibi görünen birine öylesine yaklaşsan mutlaka hoş karşılanırsın ve ihtiyacın olan bütün bilgiyi ondan alabilirsin, onda kalabilirsin de… Yuppie’ler konusunda durum hiç de böyle değil. Asıl mesele kulaktan kulağa yayılıyor. Punk, bunu yapabileceğin bildiğim tek topluluk. 

D: Punk sahnesi iyi, güzel. Ama orası da erkek egemen bir alan. Bazı yönlerden toplumun minik replikası: İnsanlar uyuşturucu ve alkol tüketiyor sadece, erkek egemen ve bayağı hiyerarşik. 

A: Okuldaki sorunlarımın çoğu ne kadar popüler olunduğu hiyerarşisiyle ilgiliydi. Ne yazık ki o zincirin altında sıkışıp kalmıştım. Bazen hâlâ iyi olmak için bir erkeğe ihtiyacım olduğunu hissediyorum çünkü popüler bir kızın her zaman bir erkek arkadaşı vardır – onu iyi yapan şey de bu. Okulda olanlar bugün beni hâlâ etkiliyor. Erkeklerle ve kadınlarla etkileşim şeklim, ve aynadaki kendimle etkileşim şeklim, hepsi bu erken dönemlerle ilgili.

D: Bugünlerde çocuk yetiştirme işini kültür ve medya yapıyor. Artık rehber olarak görebileceğimiz ebeveynlerimiz yok. Rollerimiz çok belirsiz ve kafa karıştırıcı hale geldi. Medya bizden kurtulmak için elinden geleni yapıyor. Bu medya modelinin parçası olmak için kadınlar benliklerini kaybediyor ve erkeklerin istediği şekilde davranan ve görünen sahte benlikler yaratıyorlar; kurtarılmak için inleyen gerçek benliklerine kulak vermeden.

Kadınlar böyle olmalı, kadınlar şöyle olmalı: “Seksi olmak zorundasın, ama seksüel bir varlık olamazsın çünkü bu seni bir sürtük yapar.” Uyman gerekektiği söylenen bir sürü standart var böyle.

T: Kazanabileceğin bir savaş değil. Şu Crass şarkısının sözleri gibi: “Dürüstlük hayatta kalmanın iyi yollarından biri değil.” İnsanlar kendi vücutlarıyla ilgili güzel olması gerekmeyen şeyler hakkında dürüst olurlarsa belki sonunda kendilerine karşı da dürüst olabilirler. Başlıca adım bu. Kadınlar memelerinin sarkık oluşunu kabul etmeliler çünkü böyle olmaları tamamiyle normal. 

A: Olduğum kişinin kim olduğu konusunda kendimle sık sık didişirim. Hâlâ bakireyim. Kendimi son derece seksüel biri olarak görüyorum ama halen “bakireyim”. Etrafım çok fazla gelişigüzel sarhoş seksi yapan insanla çevrili ve ben buna katılmayı reddediyorum. Bir sürü insanla seks yapmak istemiyorum! 

D: İnsanlar hâlâ regl hakkında konuşmakta zorlanıyor. Çünkü “Kadınlar kötüdür; kadınlar iğrençtir. Adet görüyorlar ve bu iğrenç!” İnsan vücudu olduğu şey olamaz, Barbie bebekleri gibi olmalı. Karnımın ağrımasına izin yok, mutlaka “hasta” olmalıyım. Karnım ağrıyor, ayrıca her yerim kanıyor… Siktirsinler!

A: Annem bana diyor ki “Erkekler senin reglin hakkında bir şey duymak istemezler. Neden zorluyorsun?” Kusura bakmasınlar, söylemek istemezdim ama rahmim ağrıyor ve bolca kanamam var. Evet, bu doğru. “Bir sorunum var.” Başınız ağrıyor olsa “Baş ağrım var” diyemez miydiniz?   

D: Beyazlatılmış suni ipekten yapılmış zehirli tamponları vücudumuza sokmamız korkutucu. İnsanlar kanamamız olduğunu anlamasın diye toksik şok sendromuna yakalanma riskine giriyoruz.

T: Acaba tarihin hangi noktasında regl olmak gibi basit bir şey bu kadar çarpıtıldı ve sapıklık addedildi?

D: [Fısıldıyor] Hıristiyanlık noktasında… Hıristiyanlığı seçenler geleneksel olarak kadınlardan nefret eder. Kadınlar eskiden fazla güçlüydü; yaşam döngüsünü bir zamanlar tanrıçalar kontrol ediyordu.  

A: Bir kadının kanaması önemli bir şeydi çünkü bu onun doğurgan olduğu anlamına geliyordu.

D: Kadınları aşağı çekmek, onları kontrol etmek gerekli hale geldi. Böylece kadınlar iğrenç ve yozlaşmış kabul edildi. Halen güçlülerse, cadıdırlar. 

T: Klasik Hıristiyan paradoksu da bu: Kadınlar aynı anda hem bakire hem de anne olmalılar. Saçmalığın daniskası! 

A: Böyle davranıyorum çünkü sansürlenmiş hissediyorum. Sakince “Kanamam var” demek yerine “KANIYORUM!” diyorum. “İTİRAZI OLAN VAR MI? HADİ, GELSİN! KARIN AĞRIM VAR! AYRICA YASTIKLARLA MASTÜRBASYON YAPIYORUM; ELLERİMİ KULLANMIYORUM!”

Mastürbasyon şeklim yüzünden deforme olduğumu sanıyordum. Meme uçlarımın falan deforme olduğunu… Bir keresinde bir kız memelerimi gördü ve dedi ki, “Gördüğüm en garip meme uçlarına sahipsin!” Ama aslında çok normaller; sadece meme halkalarım büyük.

D: Mastürbasyon konusu hayatımın özgürleştirici bir noktasıydı. Bir arkadaşım sökülebilir duş başlıklarından bahsetti ve ben “Onlara bayılıyorum!” dedim. O da “Tanrım, dünyadaki en güzel şeyler!” dedi. Ondan sonra mastürbasyon hakkında konuşmaya başladım. Şunun ayrımına vardım: “Sırf vücudumdan nefret ediyorum diye bu konuda sessiz kaldığıma inanamıyorum.”

A: Bir arkadaşım bana kadınlar ve cinsellik hakkında bir kitap aldı. Hite Report. Bu hayatımda bir dönüm noktasıydı. “Mastürbasyon” kelimesine baktım ve kadınların en sık kullandığı yolları listeledim. Birincisi sırt üstü yatmak ve parmaklamak, ikincisi ise karnınızın üzerinde yatıp parmaklamak. Sonra üçüncü en yaygın yönteme geçtim: bir nesne kullanmak. Kitapta bir kadının şöyle dediği yazıyordu: “Yastıklara yaslıyor ve onları beceriyorum.” Benim de yaptığım tam olarak bu oldu!

T: Aylarca herkese anlatıp durmuştun, “En yaygın üçüncü mastürbasyon yöntemini kullanıyorum” diye. 

A: Söylememize izin verilmeyen o kadar çok şey var ki, sadece çığlık atıp insanlara duyurabilseydik her şey yoluna girecekti.

T: Bu, en çirkin detayı alıp 500 kat büyütmek gibi… böylece herkes alışır.

D: “Ya güzel olmak istemiyorsam? Ya sadece bir insan olmak istiyorsam?”

T: Revolutionary Knitting Circle için bir pijama partisi verdiğimizde, saçlarımızda boya ve bigudiler vardı ve gelenekselleşen şekilde avokado maskeleri takıyorduk. Çirkin pijamalarımız ya da çirkin iç çamaşırlarımız vardı ve normal bir şekilde oturuyorduk. Bence bu kızlar arasında temel bir ilişkilenme deneyimi: birbirinizin önünde çirkin olmak ve bu konuda dürüst olmak. 

Çirkinlik gerçekten onu tanımlamayı seçmenizle ilgilidir… örneğin vücut kılları. Bir gün duşta oturuyordum ve kendi kendime şöyle dedim: “Tıraş olmalıyım… hayır, aslında sevdiğim bir şey değil; bu halim çok hoş. Sikerler!” Gerçekten tıraş olmak istiyorsan, hiç durma. Ama neden istediğini bir düşün.

A: Her tıraş oluşumun sebebi erkeklerdi. Bir erkeğin koltuk altı kıllarımı görüp “Iyy, iğrenç” ya da bacaklarımı görüp “kıllı” demesinden korkuyordum.

D: Anlayabiliyorum. Erkek bir arkadaşımın bir kız hakkındaki konuşmasını hatırlıyorum: “Bacakları kalçalarına kadar ağdalanmıştı. Çok güzel ve pürüzsüz hissettiriyordu.” Zavallı kızın kaç tane batığı olacağından haberiniz var mı?

T: Hastalıklı bir şey… Ortaçağ’dan kalma tuhaf kendine-işkence seansları gibi…

A: Kendimize yaptığımız işkencelere bakın: asitle yüz yıkama, göğüs estetiği, burun estetiği… hadi bakalım, vücudunuzu ona iyi görünmesi için manipüle edip durmakta ne var?

T: Demir Bakire [Iron Maiden] diye bir şey duydunuz mu? İçine doğru çivileri olan, kadın şeklinde büyük bir kutu. Ortaçağ’da büyücülükle suçlanan kadınlara işkence yapmak için kullanılırdı. Bugün bütün bu insanların vücutlarını değiştirmek için gelişigüzel ameliyat olmaları kendilerini onun için koymak gibi bir şey. Kalçalarınız çok mu büyük… vızzzzzz! [Elektrikli testere taklidi yapıyor.] Biliyorum, iğrenç bir benzetme ama bence doğru: Çekici olmadığını ve istenmediğini düşündüğün parçalarını kesmek… daha sağlıksız bir şey düşünemiyorum.

D: Kendinle barışıksan, mutluysan, neden böyle şeyler yapman gereksin ki? Belli ki yanlış bir şey var burada…  

T: Kötü filmler ve kötü TV programlarına bakarsanız, hepsinde kadınlar için aynı temel rollerin olduğunu fark edeceksiniz. Özellikle tecavüz içeren filmlerde. Daima arabasına doğru yürüyen sıradan bir iş kadını tipi vardır ve bilinmeyen karanlık bir adam ortaya çıkar ve ona arabanın yanında saldırır. Bu görüntüyü birçok kez gördüm. Freudyen rüya analizini kullanarak bunu çözümleyebilirsiniz: Araba günlük yaşam demektir, evrak çantasını taşıyan kadın ise sadece işi sayesinde ekonomik güç kazanmış durumdadır. Ama hâlâ günlük hayatında her gün tecavüze uğruyor çünkü bilinçaltımızda beklemekte olan karanlık adam, ona saldırıyor.

A: Gördüğüm en iğrenç şeylerden biri de bir meme-göt filmiydi. Bir kız daracık bir kıyafet giymiş dans ederken (Tazmanya şeytanına benzeyen) bir çizgi film karakteri de onu köşeden izliyor. Kadın gerçek; etrafta dans ediyor ve çizgi film karakterinin gözlerinin büyüdüğünü görüyorsunuz. Sonra çizgi film karakteri kadına tecavüz etmeye başlıyor: İnanabiliyor musunuz? Ve bir yerlerde bira içip ereksiyon olan biri de bunu izliyor, gülerek. Buna gülmemiz mi gerekiyor? Hiç mantıklı değil.

D: Korkutucu olan şey, medyanın ve filmlerin yaşamlarımızın neye benzemesi gerektiği ile ilgili yerleştirmeye çalıştığı standart: “Sanırım normal olan bu. Sanırım kadınların bu şekilde gösterilmesinde sorun yok.”

A: Bence fanzinler bu hikâyeyi kırma olanağı veriyor: “Yaptığım şey bu ve deneyimim bu. Bununla kendini özdeşleştirebiliyor musun? Hadi hikâyelerimizi paylaşalım.”

T: Bir fanzini ilk kez okuduğunuzda gerçekten şaşırtıcı olan da budur, tabii ki ne tür bir şey okuduğunuza bağlı olarak. Şöyle düşündüğümü hatırlıyorum: “Bu o kadar gerçek ki…” Televizyonda bahsi geçmeyecek evrensel deneyimler hakkında bir şeyler okuduğumu hissettim. Kitle iletişim araçlarının çoğu doğruluk ve tutkudan o kadar yoksun ki…

Bir komün kurmalıyız. Geçmişin bütün o sosyal damgalarından kurtulabileceğimiz yeni bir koloni.

D: Her türlü insani düzenek kalıntısından uzakta, bütünüyle ıssız bir bulmak isteyen bir adam vardı. Medeniyetten mümkün olduğunca uzaklaşmak istiyordu: Uçak, motor sesi veya insan kaynaklı herhangi bir gürültü istemiyordu. Afrika’ya gitti ve beş dakikalık, mutlak bir sessizlik içeren bir kayıt yapmaya çalıştı ama başarılı olamadı. İnsanların bir şekilde sesleriyle nüfuz etmediği bir yer bulamamış. 

A: Sanırım cevabı biliyorum. Çöp mavnalarını alıp üzerine toprak koyan ve bitki yetiştirebilen korsanlar hakkında bir şeyler okumuştum. Kimsenin size dokunamayacağı uluslararası sulara yelken açtığınızı düşünün. Yeterince toprak ve mavnamız varsa, bir ada yapabiliriz! Çöp mavnası komünü olabilir.

D: Benim ve arkadaşlarımın bahsettiğimiz anlamda bir komün, kendi yiyeceğimizi yetiştirdiğimiz ve kendi kendimize yetebildiğimiz bir yer. Dış dünyadan ihtiyacımız olabilecek her şeyi takas yoluyla elde edilebiliriz. Bunun dışında, kendimizi dış dünyadan ve hiyerarşilerinden tamamen koparırdık. İşe yarar mı? Bilmem…

T: Denize açılmayı ve bir komünde yaşamayı ve mutlu olmayı en azından denediğim bir hayatı tercih ederim. Sonra şunu artık söyleyebilirim: “Tamam, siktir et! Yaşadığım gibi yaşamaya devam edeceğim.” 

A: Böyle konulardan sohbet ettiğimde, başka biriyle de konuşuyorum ve iki gün sonra başkalarından, o kişiye söylediklerimi duyuyorum… dallanıp budaklanıyor.

D: Geçenlerde Çehov’un Üç Kız Kardeş oyununu izlemeye gittim. Üç kız kardeş bu korkunç küçük kasabanın entelektüelleri. Amaçları gelecek için çalışmak, her zaman buna hazırlanmak: “İnsanlar bizi hatırlayacak. Bize dönüp bakacaklar ve mutlu olacaklar.” Her çağda herkes kendini kayda değer olarak görüyor. Herkes hatırlanmayı ve fikirlerinin yayılmasını istiyor.

Fanzinlerin harika tarafı da bu değil mi? Dünyanın dört bir tarafına göç halinde olmaları…

D: Ben ne varoluşçuyum ne de Çehov kadar alaycıyım, ama bildiklerimizin her zaman nasıl değiştiğine dair sarsıcı bir gerçek var ortada… her çağda memnuniyetsiz olmaya, elimizde olmayan özlem duymaya devam ediyoruz.

T: Ben bunun o kadar da kötü bir şey olduğunu düşünmüyorum.

A: Muhtemelen her şey her zaman olduğu gibi olmaya devam edecek. Önemli olan kendinizi geliştirmeye ve başkalarını etkilemeye çalışmak; yani yarın tüm dünya değişmeyecekse ve uluslararası sularda bir çöp adasında yaşamayacaksam, tanıdıklarımız ve değer verdiklerimiz arasında bu fikirleri yaymaya çalışmak lazım… beni destekleyen bir komünüm olduğu sürece, bana bir şey olmaz.

D: Yani Tolstoy’un ebedi olan ve sonlu olan arasında köprü kurma ihtiyacından daha fazlasına ihtiyacım olduğunu hissediyorum. Sonlu varoluşumuzu din gibi bir şeyle bağdaştırıyoruz çünkü kısa varoluşumuzdan daha büyük ve daha geniş bir şeyin parçası olduğumuzu hissetmeye ihtiyacımız var. Yoksa yaşamanın ne anlamı kalır ki?

Çehov’un bu oyunda yakaladığı şey de buydu. Her çağda, her bir birey dünyadaki en önemli kişidir ve her zaman da öyle kalacaktır. Hayatta kalmak için böyle düşünmeleri gerek…

A: Ayrıca her zaman şöyle düşünürüz: “Tanrım, bir tarafta biz, bir tarafta bütün dünya.” Yapabildiğim kadarıyla insanların yüzde birinin milyonda birini etkileyebileceğim. Bu benim küçük komünal destek anlayışım; değer verdiğim insanlar… Tüm dünyayı değiştiremezsin, bu imkânsız.

T: Hitler aynı fikirde değilmiş… İnsanlar ille de değişmek istiyor değiller; belki bakış açımız siki tutmuştur ama henüz farkında değiliz…

Bazı insanlar yeni fikirlere açık değillerdir. İnsanları dönüştüremezsin. Değişime ihtiyacı olanlar başkaları olsa bile, siz kendi değişikliklerinizle ilgilenin. /

D: Diğer insanları değiştirmeye çalışmamalıyız. Kadınlar zaten kendi-kendiliklerinden yoksunlar, her şey “diğer insanları değiştirmeliyiz”e çıkmamalı.

A: Kadınlara öfke hissetmemeleri öğretilir. Öfkeli olduğum için suçlu hissediyorum. Geçenlerde bir çocukla travmatik bir durum yaşadım ve bütün gün ağladım. “Bu geceki şovum için güzel görünmeliyim yoksa kimse beni sevmeyecek” diye düşündüm. Banyo aynasının önünde on beş dakika boyunca tekrarladım: “Güçlüsün, güzelsin. Sen güçlü, güzel bir kızsın; güzel kız; çok güçlüsün.” Amanda’nın güçlü ve sakin bir kadın olma zamanı gelmişti.

Kadınlar artık özgürlüğün tadını alıyorlar ve bir grup olmayı ve yüzyıllarca süren baskılara karşı savaşmayı öğreniyorlar.

T: Ama bu kadınların tarihte birlik olmayı ilk başardıkları ilk an değil. Sadece tarih kitaplarında anılmamış, o kadar. Sonsuza kadar Roma hakkında falan konuşmaya devam edecekler, ama olan sadece patriyarkanın geri dönüşü.

D: Keşke tüm bu kayıp ya da gizli tarihi öğrenmemizin ulaşılabilir bir yolu olsaydı. İşler nasıl bu hale geldi?

Neden sadece erkeklerin fanzin çıkarabileceğine dair bir mit mevcut? Ve neden erkekler tarafından yapılan fanzinler kadınlarınkinden fazla?

D: Kadınların çalışmalarını sunabilmesi için son derece iyi olması zorunluluğu var. Bu yüzden hâlâ bir tane yapmadım.

T: Benim yapmama sebebim de hemen hemen bu. Sorun şu ki, bunu asla yapamayabilirsin. İdeal bir zaman, ideal bir yer, ideal koşullar veya ideal bir konu hiçbir zaman olmayacak. O yüzden elimizde ne varsa ortaya koymalıyız belki de. 

V: Fanzinlerin en güzel yanı da bu: Anlık duygu ve düşüncelerinizi, aklınızdan ya da duygularınızdan çıkan her şeyi yayımlamanın “normal” olması… 

D: Haklısın, kendimi daha kararlı hissediyorum, kesinlikle kendi fanzinimi yapacağım. Yıllardır bu konuda kıvranıyorum ve özellikle bunu yapmak istememi sağlayan şey de, erkek fanzinlerinin kadınlar tarafından  yapılanlara oranla çok daha fazla sayıda olduğunu duymam oldu.