![[Futuristika!]](https://futuristika.org/wp-content/uploads/2020/12/futuristika-scaled.png)
Sun Don’t Shine’ın ses dünyası, yüzeydeki karanlığı bir dekor olarak kullanmanın çok ötesine geçiyor; bu dört ismin buluşmasında ortaya çıkan müzikte, melodik ve estetik açıdan çürümüşlüğün güzelliğiyle karşı karşıya kalıyoruz. Kenny Hickey’nin rezonansı, salt bir doom mirasına dayanmıyor—aksine, müziğin hamlığı ve yalınlığı içinde, her notada kayıtsızlığın filozofik isyanı beliriyor. Kirk Windstein’ın gitarı ise, alışageldik yapıların ötesinde bir tür sonrasızlık hissini tetikliyor; gitar tonlarının toprağa gömdüğü ağır gerilim, dinleyicide ilkel bir yankı bırakıyor. Johnny Kelly ve Todd Strange’in ritmi, duvar gibi yükselen bir zaman duygusu yaratmıyor; aksine, her anda çökebilecek bir dengeyle, varoluşun ansızın elden gidebilirliğine işaret ediyor.
Bu grup, eski dönem gruplarının hayaletini sadece bir gölge olarak arka planda tutuyor; asıl meselesi sabit nostaljiye sırt dönmek ve tekdüzeliği reddetmek. Yüzeyde bir tür düzensizlik, hatta bazen sinir bozucu derecede itici gelen dokular var. Oysa bunun altında, kabuğunu yeniden inşa eden, “kusurluluk” ve “çiğlik” kavramlarına entelektüel bir sadakatle yaklaşan bir tavır sezinleniyor. Black Sabbath’tan Beatles’a dek uzanan gelenek, burada kısa devre yapıyor: doom ve melodik rock gelenekleri, yeni bir tahayyülün eşiğinde buluşturuluyor.
“Cryptomnesia” ile kapıyı araladılar, “Dreams Always Die With The Sun!”de melankolinin estetiğini gürültüyle harmanladılar ve son olarak “The Promise Song”da grup aidiyetlerinin yükünü sırtlarından atıp, geçmişin kalıntılarını bugünün acımasız parlaklığına kestiler. Pek yakında Corpse Paint Records’dan belirecek albümlerinin vaadi de, müziğin “huzursuz güzelliğini” kolektif bir bilinçaltı gibi göğe asmak.
Sun Don’t Shine, zamana ve kimliğe çıplak bakabilmenin lüzumunu, melodilerinin gölgesinde bir felsefi önerme gibi taşıyor. Samimiyetin ve aralıklı karanlığın estetiğiyle püf noktası, yapay uyumun dışına taşmak. “The Promise Song”un videosunda ise, hem biçim hem özde eski gruplarının yalnızca yankılarını değil, yeni bir sesin imarını duyuyoruz. ✪