1981 doğumlu #karen russell, ilk romanı Timsah Park (Swamplandia!) ile Orange ve Pulitzer’e aday gösterildi, Young Lions ve Bard ödüllerini kazandı, New Yorker’ın 40 Yaş Altı 20 Yazar seçkisinde yer aldı. Russell, bataklıkta bir adada yaşayan ve hayatını timsah gösterileriyle kazanan bir ailenin çöküş öyküsünü anlatıyor. Hayatta kalma stratejileri, algının kör noktaları farklı diyebileceğimiz bir bakış ile karşımıza çıkıyor. Aile de bir garip. Timsahlarla güreşen bir anne, Kızılderili şefi havalarında bir baba, dahi olduğuna ikna omuş bir ağabey, ruhlarla konuşan bir abla ile günün birinde timsah güreş, şampiyonu olma hayalleri kuran bir kız. Batmakta olan bir dünyada ayakta kalmak uğruna verilen mücadelenin temeldeki aynılığı ortaya konuyor. Siren Yayınlar’ından Püren Özgören çevirisiyle yayımlandı.
Karen Russell, ayrıca Sleep Donation isimli son novellasını ABD’de sadece dijital formatta yayımladı.
Sanırım ben bilhassa tuhaf bir şeylerin peşine takılıp gidiyormuşum gibi hissetmiyorum -hepimiz tuhaflıklarla kuşatılmış haldeyiz- ama zamane kültürü öylesine sağır edici, bitmek bilmeyen, insanı deli eden bir gürültü saçıyor ki ‘sıradan’ bir salı gününün tuhaflığına kapılıp gitmek işten değil. Gündelik hayatımızın, ikili ilişkilerimizin, yaşıyor olmamızın temelindeki esas tuhaflıklarla temas kurmama yardımcı oluyor kurmaca. Wallace Stevens’ın bir dizesi ya da bir George Saunders öyküsü, titreyip de kendime gelmemi sağlıyor. Tuhaflık demişken – ölü ya da çok uzaklarda olan birinin sesiyle sayfalar üzerinde böylesi bir buluşma gerçekleştirmekten daha tuhaf bir şey olabilir mi?
(Timsah Park‘ın yazarı Karen Russell, The New Yorker söyleşisinden…) ✪
