Günlük :
17 yaşındayken çalışmak istemiyordum, bu yüzden dilendim, şarkı söyledim ve bir arkadaşım bana gitarla eşlik etti. Bir adam bize kabaresinde bir konser teklif etti, biz de kabul ettik ve en beklenmedik yerlerde, genellikle az sayıdaki dinleyicinin önünde şarkı söylemeye devam ettim. Şapka açıp para alıyordum. Çok değildi ama yine de gebermemekiçin omuzlarımda ıslak havlularla mal istasyonunda 50 kiloluk çimento torbalarını boşaltmaktan daha iyiydi. Bir orkestra eşliğinde tek başıma şarkı söylüyordum, müzisyen arkadaşlarım da kayıtlarda bana yardımcı oluyordu. Yaşam tarzım bir grup projesine uygun değildi. Teknede yaşıyordum ve doğal olarak çok seyahat ediyordum. Haziran 1994’te Mousse, tabiri caizse orkestranın yerini aldı. Kasetlerimi kendim çoğalttım ve konserlerin sonunda sundum. Aynı şey kendi yayınladığım kitaplarım için de geçerli. Bugün albümleri ücretsiz satıyoruz ve tüm parçalar ücretsiz indirilebiliyor. Punklar beni seviyor ve bu duygu paylaşılıyor ama ben ne müziğimle ne de görünüşümle hiçbir zaman bir punk olmadım. Her zaman bağımsızlığımı korudum. Yapımcılara, menajerlere, tur menajerlerine vs. karşı değilim. Ama sanat dünyası bana her zaman tamamen yabancı olmuştur. Kısacası, ben ailenin bir parçası değilim, bu böyle ve sorun değil. Ayrıca, kendimi kelimenin asil anlamıyla bir sanatçı olarak görmüyorum. Benim için sahne almak, çalışmadan hayatımı kazanmanın tek yolu, hepsi bu. Kendi kendimizi yönetiyoruz ve bu bize çok uygun. Ve unutmayın ki çoğunuza göre bir avantajım var: Artık genç ölmeyeceğim kesin.
Jean-Claude Lalanne AKA le Prince Ringard.
Alerta antifachista – PRINCE RINGARD
“Antirasizm ve antifaşizm bir zorunluluk, insanlık ve kardeşlik ise bir öncelik”
Gerçek adı Jean-Claude Lalanne olan Prens Ringard, şu anda 78 yaşında, çocukluğunu Issoire’daki (Puy-de-Dôme) Saint-Vincent-de-Paul yetimhanesinde Gérard Lenorman adında biriyle geçirdi. Mutlu olarak tanımladığı bir dönemdi. Üstün yetenekli bir çocuk olduğundan, 14 yaşında lisans diplomasına hak kazandı ve hukuk diplomasını aldığı Nanterre fakültesine katıldı.
Jean-Claude Lalanne 1963’de şarkı söylemeye ve müzik yapmaya başladı. Paris’teki Rue Mouffetard’da sokak müzisyenliği yaparken Le Bateau ivre kabaresinin müdürü tarafından fark edildi ve orada çalması istendi. Ayrıca tiyatro ve sinemada da birkaç kez rol aldı.
lk kitabını 12 yaşında yazdı. Bunu yirmi beşten fazla kitap takip etti. “Bu duygularımı kanalize etmenin bir yolu, beni istikrara kavuşturacak bir terapi . Yazarak kendimi dengeliyorum ve kendimi faydalı hissediyorum.” Otuza yakın albümden oluşan bir diskografiye sahip olan Prince Ringard, yılda yaklaşık yüz kez Fransa’nın yanı sıra Belçika ve İsviçre’de de konser veriyor. Yirmi yıldan fazla bir süredir gitar, mızıka, bas davul ve trampet eşliğinde eşlik eden, Mousse adıyla tanınan arkadaşı Marianne Bily’den oluşan tek kişilik orkestrasıyla.
Askerlikten döndükten sonra yeni ilan edilen genç Biafra Cumhuriyeti‘ni, soykırıma uğradığı için Nijerya’dan ayrılan ve Nijerya ordusunun saldırısı üzerine üç yıl sürecek Nijerya İç Savaşı’nda Igbo azınlığını kurtuluş mücadelesine katılır. Yaralanan Jean – Claude daha sonra ülkesine geri gönderilir. “Fransız hükümeti o savaşa katılmanın insani niteliğini kabul etti ve şimdi bana ‘verdiğim hizmetler’ için üç ayda bir 65,31 avro ödüyor.”
Kendisini artık bir anarşist olarak kabul ederek, aynı adı taşıyan Federasyona sık sık gitmeye başladı. “Her şeyden önce hümanist hisseden benim için sonunda daha açık bir ortam bulmuştum.” Uzlaşmaz yaşam tarzı, faşistlerin takıldığı bir bara otomobille cam çerçeve indirip girmesi, bir zengin mağazasında yaptığı hırsızlık ve jandarma minibüslerine zarar verdiği için birkaç kez hapiste kaldı.
Prens Ringard daha çok Dylan ve Neil Young referansları verse de özellikle punklar tarafından igi görüyor. Buna en çok kendi şaşırıyor. 1977 ‘de, sahne aldığı eski Dunois tiyatrosunun önüne geldiğinde, punklar kapıların açılmasını beklediler. “Yanlış konsere geldiler diye düşündüm. Onlara punk olmadığımı söylemek için yanlarına gittim. Ama hayır, görmeye geldikleri bendim.”
Punkların bu yaşlı Anar(ko) Baba’ya olan tutkusu hiç bitmedi. Martin Circus, Bulldozer, Métal Urbain ve daha sonra Parabellum şarkıcıya sempati duyuyordu. Hareketle olan tutarsızlığını belirtmek için kendine kedili punk lakabını taktı. 1994’ten beri sahnede ve yollarda, partneri Mousse eşlik ediyor. Oldukça Fransız geleneğinin bir parçası olan şarkıları burjuva, rahip, politikacı ve elbette faşizme göndermelerle doludur. Her yıl anarko-punk ve hardcore gruplarının yüksek desibellerinin ortasında yarı akustik yarı şarkı-şiir formuyla yüz kıonser veriyor. “Bugün bile bunu hala garip buluyorum: yıllar geçiyor ama hala otuzun altında genç bir kitlem var.” Zaman, moda ve rekabet dışı.
1970 ‘lerin Fransa’sında, 68 sonrası dönemin nefesiyle dengesini buldu. Bir yandan, önceden kaydedilmiş enstrümanlarla sokaklara sahnede tek başına çaldı, öte yandan önce Korsika ve Cebelitarık, daha sonra Senegal, Burkina Faso ve daha da uzakta Fransız Guyanası ve Batı Hint Adaları’na uzun yelken gezileri. “Müzik için herhangi bir gruba entegre olamazdım. Özgürlüğümü seviyorum, bu kadar yolculuğa asla çıkamazdım.”
“Hayatım, bedenini diğerlerinden biraz daha fazla riske atan sıradan bir adamın hayatı, hepsi bu. Prens Ringard deyince, kelimenin asil anlamında bir sanatçı değilim. Kaldırımda dolaşan bir fahişe gibi şarkı söylüyorum. Sanatsal veya görsel veya işitsel referanslarım yok. Sadece yaşadıklarıma bağırıyorum: şiddet, sefalet, hapishane ve sokak. Bu tür metinler için pazarlama gerekli değil. Ben bağımsız bir fahişeyim, pezevenklere de hayır diyorum, SACEM ve diğer pezevenkler gidip asılabilir. Polislere gösterdiğim hassasiyet bazen yanlış yorumlandı, sonuçlar sıradan bir prosedür oldu: sekiz metrekarelik bir hücre ve yıkanmamış insan eti kokusu. Gerisini ölüm içgüdüm ve sevme arzumla hallediyorum. Kaldırımdaki erkek ve kız kardeşlerim neden bahsettiğimi biliyorlar. Belki bir gün evsizler artık soğuktan ve çaresizlikten ölmeyecek. Bize kalan tek hak, “Ne Tanrı Ne de efendi !” diye bağırarak ölmek. ✪
