artık ölmek istemiyordum

‘Özge Dirik’e’

…
‘bu çok ayıp bi şiir bayım’

hatta beyin tümörüm
gibi sevdim ben seni, ve hatta
bir kürtaj masası gibi bırakıldım
şehirlerin meydanına, etraf
kalabalıktı ama kimse yoktu! çünkü
kimse yokmuş gibi sevdim ben seni
vitrindeki cansız bir mankenin
kırılma heyecanında
üstümü gazetelerle saklamışlar
gibi gizlice sevdim, terkedilmiş bir tiyatronun
gölgesinde akordiyon
çalıyormuşum menekşelere
mesela tankların
mesela kurşunların
mesela incittiğim
bir tırtılı
avuçlarımda sıkıyormuşum gibi yeniden
çocuklara anlatıyordum kelebeklerin
tarihini, ve bilgisayarımı parçalıyordum!

banyo seramiklerinden
beyazın sessizliğini
öğrendiğim gibi
puslu bir aynada
bakabilmek için
yüzüme
avuçlarımla sildim aynaları
değişen bir şey olmadı
hâlâ göremedim yüzümü
yüzümü hâlâ ıslak melekler kemirirken
çatlak bir aynada anladım
sevmiyordum kırılmayı

ve sen ölüyordun
ve özge dirik ölüyordu

ve ben
artık ölmek istemiyordum! ✪