Kurgu

Kendi kendine konuşmaktan zevk mi alıyorsun. Eren güldü. Uzun saçlarının arasına nikotinden sararmış parmaklarını bir bıçak gibi sokup çıkardı. Bunu yaptıktan sonra ellerinde kan görmeyi umuyordu ama ter vardı.

“Genetik hüzünlerin asık suratlı taşıyıcısı: BEN” Bekler. Uykulu gözlerinden bir fincan dikkat ödünç almaya niyetlenir gibi olur ancak gözlerinin bunu yapmaya hiç niyeti yoktur. Geçirdiği günün yüzüne bıraktıklarına bakmak için ayna önündedir. Bekler, ayna yüzeyinde yavaşça belirmesini yüzünün. Her zamankinden çok uzun süren bu bekleyiş onu tanıdık sorgulamalara yöneltir. Günü geçirir aklından. Kendisinin de henüz…

Anlık bir taviz, son istasyona vardığında Cemil’e hiç hoşlanmadığı hüzünlü şarabî cümleler kurdurabilirdi. Kadınların hoşuna gidecek, Cemil’in kafasını reklam panolarına geçirtecek türde cümleler.

Acaba gülüyor muyum? Uyandığımda masanın üstü çimlerle doluydu. Topraksız çimler. Şaşırmadım ama uzunca izledim. Belki de ben böyle şaşırıyorumdur.

Daha fazlası değil bir manzaranın güzelliğinden koltukaltın. Daha azı hiç sayılmaz bir damla çiğden göğüslerindeki ter. Doymuş seks oranında haz düşüklüğü doymamış aşk oranında yalnızlık yüksek.

Onların gidişleri bir intihar değildi. O nedenle vicdanımızı dürtecek bir not bırakmadılar. Bir mektup gönderme şansları olsaydı acaba ne anlatırlardı? Sevgili katilim, cinayet kurbanı kadınlarla kurulan bir empati.

G’ ve ‘Z’ diye iki tane kahramanımız var deyip, mantıklı şeyler içeren mantıklı şeyler yazmayı o kadar çok isterdim ki anlatamam. Lakin hafiften de anlaşılmaya başlandığı gibi bu ‘G ve Z’ aslında ‘geveze’yi geveze bir şekilde yazmış olmaktan, gevezelik edeceğimi daha baştan, daha başlıktan belli etmeye çalışmış olmaktan başka bir şey değil.

çok da uzak olmayan bir ceviz evreninde ise…