“Isırabilir köpek,
oradan geldiğine göre,” demiştin…
Bugün değilse yarın.
Düşünebilir olanı deniyorsun. Düşüncen denenebilir olanı bulmak için hazırlıklı değil. İzlerin üzerinden yeniden geçmek gerekiyor. İzlerde çukurlar, odaya örülen ağlar var. Çukura düşmek an meselesi. Geniş bir yuvarlak olmamasına rağmen, yakından bakınca devasa karanlık gözleri büyülüyor. Tereddütle bir adım atıyorsun. El yordamıyla ilerlemekten başka yol yok. Bir an durup çevresini dolaşıyorsun, cesaret toplamak, çukurla aranda katlanılabilir bir mesafe yaratmak için. Dışarısını hiç merak etmiyorsun. Kalabalığa karışmak için çok geç. Onlar da seni istemiyor zaten. İçeri giren soluk, dışarı çıkan soluk. Gözlerin büyüyor. Birtakım sesler duyuyorsun içeriden. Duvarsız bir yer, oda olmasına rağmen. Işık yok. Işığı algılayacak durumda değilsin. Düşünülebilir olanı duyumsamaya adamışsın kendini. Düşüncenin, “olmayan”ı bulma umudunu silip atmasını özlüyorsun. Nesneler hakkında konuştuğunda takındığın soğuk giysi var üzerinde şimdilik. Çukura bakmaya cesaret edebildiğin için küçük bir gurur içinde. Düşünülebilir olan uzaklaştıkça yattığın yerde daha bir mutlusun oysa. Çelişki dışarıdan, dağların soluksuz havasından içeri süzülmeye meyilli.
Geçtim oradan. ✪
