[1987 Tayvan Sinema Manifestosu] Alternatif bir sinema için alan sağlamak

1987 TAYVAN SİNEMA MANİFESTOSU

ALTERNATİF SİNEMANIN VAR OLMASI İÇİN ALAN SAĞLAMAK

1986 ve 1987 yılları arasında Tayvan’ın film ortamının iki yıldaki gelişimine baktığımızda, Tayvan sinemasının bir dönüm noktasında olduğunu derinden hissediyoruz.

Bu kritik noktada, aşağıdaki ortak imza sahipleri, endişelerimizi ve endişelerimizi acilen ifade etmemiz gerektiğine inanmaktadır. Bu metin, paylaşılan konumumuzu ve görüşlerimizi açıklayacak ve aynı zamanda film politikasına ve film ortamına yönelik umutlarımızı ve itirazlarımızı açıklayacaktır.

SİNEMAYA BAKIŞIMIZ

Sinemanın bilinçli bir yaratıcı etkinlik, bir sanat formu hatta kendini yansıtan ve tarih duygusu içeren ulusal bir kültürel etkinlik olabileceğine inanıyoruz.

Bununla birlikte, sinemanın genellikle daha çok üretim ve tüketim yasaları tarafından kontrol edilen ticari bir faaliyet olduğunu da biliyoruz. Film endüstrisinin ikili kişiliği, çeşitli çıkar gruplarının ve kazanılmış çıkar gruplarının film çevrelerinde görünmesine neden olan yatırım risklerine ve karlılığa sahiptir.

Yukarıdaki iki grubu tanıyoruz. Onların varlığının farkındayız, ama çoğu zaman unutuyoruz. Bu durumu tekrarlamamız gerektiğini hissediyoruz, böylece pozisyonumuzu ifade ettiğimizde ve sorunu değerlendirdiğimizde bu yapısal konuları unutmayacağız.

Ticari sinemanın kendi ekonomik yasalarıyla yaşadığına ve öldüğüne inanıyoruz (başarılı reklam filmleri gişede ödüllendirilirken, başarısız reklam filmleri yanlış yatırımlardan ders çıkarmaktadır). Ticari sinema, Kültürel Politika Yönetimi Birimi ve entelektüeller arasındaki kanaat önderlerinin endişe edeceği bir konu değildir.

Bununla birlikte, alternatif bir sinemanın (yaratıcı hırslar, sanatsal eğilimler ve kültürel özbilinç ile) topluma ve kültüre genel olarak daha fazla katkısı olabilir, ancak toplayabildikleri ekonomik kaynaklar daha kıt olabilir. Şu anda, kültürel politikaların, kamuoyunun ve film eleştirisinin önemsemesi ve desteklemesi gereken şey alternatif bir sinemadır.

Tabii ki, tüm filmler yaratıcı niyetleri, sanatsal başarıları ve kültürel özbilinçleri olduğunu iddia ederler. Bu nedenle, Kültürel Politika Yönetim Birimi, medya çalışanları ve film eleştirmenleri sorumluluk almalı ve hangi filmlerin yukarıdaki niteliklere sahip olduğunu ve hangilerinin olmadığını gözlemlemelidir.

FİLM ORTAMI İLE İLGİLİ ENDİŞELERİMİZ

Yaratılış ile iş, kültür politikası ve film eleştirisi arasında bir denge bulmak basittir (her grubun kendi rolünü oynaması şartıyla). Bununla birlikte, Tayvan film ortamının son iki yıldaki gelişimine dayanarak, birkaç ciddi endişeyi ifade etmekten başka seçeneğimiz yok. Yukarıda bahsedilen dengeyi bozan bazı yanlış fikirler ve çarpık güçler olduğu açıktır. Bunun sonucu, Tayvan’da son dört yıldır gelişen “alternatif bir sinemanın” ortaya çıkan yaşam gücünün son nefesini veriyor gibi görünmesidir.

Tayvan’ın film ortamıyla ilgili en büyük endişelerimiz:

[1] POLİTİKA BİRİMİNDEN ŞÜPHE DUYUYORUZ

Filmin finansmanı, 1986 Altın At Ödülleri, yabancı film kota sisteminin iptal edilmesinden sonra uluslararası film festivallerinde filmlerin gösterilmesi için ödül planı ve çok daha fazlası ile ilgili olarak Film Politikası Yönetimi (veya Rehberlik) Birimi hakkında sık sık kafa karışıklığı yaşıyoruz. Film endüstrisine rehberlik eden bir kurum mu, kültüre rehberlik eden bir kurum mu, yoksa siyasi propaganda yapan bir kurum mu bilmiyoruz.

Film Politikası Yönetim Birimi, politika duruşu asla temiz olmadığı gibi aslında şizofrenik. Bazen yurtdışı pazarını genişletme başarısı nedeniyle Kung Fu Kids (1986) gibi filmlere ödüller verir. Diğer zamanlarda, Jyan Ying Bridge (1985) gibi filmlere sosyal eğitim bahanesiyle ödüller verir.”The Heroic Pioneers (1986), Sunset in Cenevre (1986) ve The Kinmen Bombs (1986) gibi [milliyetçi] politika filmleri yapmak için 30 milyon Tayvan doları yatırım yapmaya karar verdiğinde, Film Politikası Yönetimi Birimi bunların etkili bir siyasi propaganda işlevi görebileceğine inanıyor herhalde.

Kültürel politika perspektifinden bakıldığında, bu politikalar garip, hatta anlaşılmazdır. Ancak bu gerçekler tekrar tekrar gözlerimizin önünde gerçekleşiyor ve bu da bizi bu toplumun kültürel politikalarını yöneten kurumun kültürel faaliyetleri destekleme veya anlama konusunda belki de hiç kararlı olmadığına inandırıyor.

[2] MEDYADAN ŞÜPHE DUYUYORUZ

Tayvan medyası, bir bütün olarak toplumu iyileştirmek için denetleyici ve destekleyici rolünü üstleniyor gibi görünmektedir, son birkaç yılda ileriye dönük bir vizyona sahip olmuş ve siyasi haberlerin, tüketici haberlerinin ve çevresel haberlerin tüm yönlerine somut katkılar sağlamıştır.

Buna karşılık, medya hiçbir zaman film faaliyetlerini kültürel faaliyetler olarak görmemiş ve profesyonel bilgiye sahip bir destek sistemi sağlamayı amaçlamamıştır (ancak, edebiyat ve sahne sanatları söz konusu olduğunda medya bir şeyler yapmıştır). Dahası, medya film faaliyetlerine, film personelini aşağılayan ve yıldızları özel skandallar manşetine taşıyan haberlere karşı açıkça “ayrımcılık” yapıyor. Peki ya film kültürü? Uluslararası bir film festivalinde ödül kazanan ve aslında Tayvan’ın denizaşırı ülkelerdeki ulusal imajını genişleten bir film hiç tartışılmayabilir veya haberi bile yapılmayabilir.

Medya film faaliyetlerini nasıl değerlendiriyor? Mevcut medya içeriğine ve kalitesine bakarsak, yetkili kişiler hakkında şüpheci olmaktan kendimizi alamıyoruz. Bu önemli sosyal aktiviteye hiçbir zaman değer vermemiş, önem vermemiş veya anlamamışlardır. Bu anlamda bu onların adına bir “görev ihmalidir”.