.
.
.
elinde anahtarı açılmış
kilidine saygı değer yaşında
girmeye hazır kapının
içeriye düşerek ayakta kaldığını
karşılayamayabilir de.
yine ses ondan
üstelik kendime kalırsa
kaybolurum korkusuyla
alçakça söylemek gerekirse
hiçbir söz veremedim:
öyleyse yansıyan yüzüme
gül artık bu soylu kısıtlı zamanı
cesaret ederim yaratmaya
elin ağırlığını andıran yüzüne
koşullar içerisinde sinen edimleri
arındırıyorsam
istersek burada olduğumuzu unutalım
anlaşılmasın.
…bu yana çarpıyordu karanlık ve
kapının kilidi durmadan açılıyordu.
.
.
.
*Fotoğraf: Aycan Aydemir ✪
